Na het geven van de workshop Fleur op! aan de Quiet een organisatie die op komt voor de mensen die leven in stille armoede in Den haag, ben ik geraakt door de sociale rol die kunst maken kan innemen. Ik vind dat de maatschappij steeds individualistischer wordt en ik denk dat we onszelf daarmee te kort doen. We zijn geen solitair levende dieren. Wij hebben de kudde meer nodig dan we denken. Ik zou het fijn vinden als we weer meer oog zouden krijgen voor elkaars kracht en meer mededogen zouden hebben voor elkaars zwaktes. Ik zou graag willen leven in een maatschappij waarbij we meer uitgaan van waar we elkaar kunnen helpen in plaats van een maatschappij waarin ieder voor eigen gewin gaat, ten koste van de ander, waarin polarisatie en populisme hoogtij vieren. Ik wil daarom proberen meer verbinding te creëren in de maatschappij en/of het onderwijs door het maken van collaboratieve kunst. Ik ook zeer geraakt en geïnspireerd door het artikel (Re)Building a Community through collective art van Jimena Prado. Prado beschrijft hierin het project "Bordando por la memoria" (Embroidering memory). Hierin werkten 1e en 2e generatie vluchtelingen van de tijd van de Chileense dictatuur aan een gezamenlijk borduurwerk waarmee de levens van de mannen, vrouwen en kinderen die in die tijd gestorven zijn worden herdacht en herinnerd. Het project helpt de mensen om in gesprek te gaan over wat zij (of hun ouders) hebben meegemaakt. Hierdoor vindt mogelijk een stuk verwerking plaats, vinden mensen gesprekspartners die begrijpen wat ze hebben meegemaakt en worden de herinneringen aan verloren geliefden in leven gehouden en geëerd. Ik vind het heel mooi dat het gezamenlijk bezig zijn met het maken van een werk kan leiden tot gesprek en meer begrip en verbinding.
Pardo, J. (2023). (Re) Building a Community through collective art. Stolen Tools, 1(1), 18-21.
Kommentare